Page 9 - ThaiVersion

ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ พื้นที่บริเวณสามเหลี่ยมปากแม่น้ำาทางตอนใต้ซึ่งเป็นที่ตั้งของกรุงเทพในปัจจุบันกำาลังก่อตัวขึ้น
จากการทับถมของดินตะกอน พื้นที่บริเวณนี้เป็นพื้นที่โคลนขนาดใหญ่เช่นเดียวกับพื้นที่ในบริเวณปากแม่น้ำาในยุค

ปัจจุบัน จนกระทั่งเมื่อประมาณ 1,500 ปีที่แล้ว ดินตะกอนที่เริ่มทับถมได้เกิดเป็นพื้นที่โคลนขนาดใหญ่เปรียบเสมือน
กับ “ทะเลโคลน” และได้เริ่มมีการตั้งหลักแหล่งของชาวประมงพื้นเมืองที่สร้างที่อยู่อาศัยโดยใช้ใบจาก ชนพื้นเมือง
เหล่านี้ได้เริ่มเพาะเลี้ยงหอยแมลงภู่และหอยนางรมซึ่งต่อมาได้กลายเป็นหนึ่งในเมนูหลักของอาหารไทยและเป็นที่นิยม
ในหมู่นักท่องเที่ยว

พื้นที่ส่วนใหญ่บริเวณตอนกลางของไทยในยุคนั้นเป็นพื้นที่ลุ่มน้ำา นอกจากนี้ยังมีป่ารกทึบที่ปิดการเดินทางจากเหนือ
ลงใต้จนกระทั่งเมื่อต้นศตวรรษที่ 20 ที่เริ่มมีการสัญจรทางเรือตามแม่น้ำาลำาคลองเกิดขึ้นซึ่งเป็นการเดินทางเพียงวิธี
เดียวที่สามารถทำาได้ในเวลานั้น การสัญจรทางเรือจึงกลายเป็นเอกลักษณ์ของชาวไทยที่ถูกจดจำาในสายตาของชาว

ยุโรป ทักษะทางด้านการสัญจรทางเรือของชาวไทยเป็นที่กล่าวถึงในวารสารยุโรป ซึ่งในศตวรรษที่ 19 นักเดินทาง
ได้ตั้งข้อสังเกตุว่าการที่ได้เห็นเด็กตัวเล็กๆพายเรือเดินทางไปมาในเมืองไทยนั้นกลายเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว แสดงให้
เห็นว่า “สายน้ำาคือบ้านที่แท้จริงของคนไทย” ซึ่งยังคงเป็นเอกลักษณ์ที่สร้างความประทับใจให้กับนักท่องเที่ยวจนถึง
ปัจจุบัน

ทฤษฎีของความเป็นมาของชนชาติไทยอีกทฤษฎีหนึ่งคือเชื่อว่าถิ่นกำาเนิดของชนชาติไทยอยู่ทางตอนใต้ของประเทศ
จีนทางตอนเหนือของแม่น้ำาโขง ชาวไตซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยที่ใหญ่ที่สุดในจีนได้ถอยร่นลงมาทางใต้เพื่อหนีการรุกราน
ของกองทัพมองโกเลีย ชาวไต (เงี้ยวหรือไทใหญ่) ซึ่งมีวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีที่ใกล้เคียงกับชาวไทย

ในปัจจุบันได้ลงมาตั้งถิ่นฐานทางแถบภาคเหนือและได้แตกออกเป็นหลายชนเผ่าซึ่งมีถิ่นฐานกระจายออกไปตามแนว
ขอบของอาณาจักรเขมร (ศตวรรษที่ 6-13) และได้สวามิภักดิ์ต่อจักรวรรดิขะแมร์ (เขมร)ที่ได้แผ่ขยายอิทธิพลมา
สู่ทางตะวันตกของไทยจนถึงพรมแดนพม่าและทางตอนใต้ของเพชรบุรี ซึ่งได้ทิ้งอิทธิพลทางด้านศาสนาและศิลปะ
ในแบบเขมรผ่านการก่อสร้างโบราณสถานที่มีชื่อเสียงในปัจจุบัน เช่น ปราสาทหินพิมาย ปราสาทหินพนมรุ้ง และ

เขาพระวิหาร หลักฐานของศิลปะเขมรยังได้ปรากฏในวัดสามแห่งที่มีกลิ่นอายของศิลปะเขมรซึ่งตั้งอยู่ใจกลางสุโขทัย

หลังจากนั้น อิทธิพลของอาณาจักรเขมรเริ่มเสื่อมกำาลังลงเรื่อยๆหลังจากปี 1180 ชาวไตได้ควบรวมกันและได้
ก่อตั้งอาณาจักรขึ้นมาซึ่งปกครองโดยกษัตริย์องค์แรกที่มีพระนามว่าพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ซึ่งเป็นผู้ปฎิวัติและยึดอำานาจ

จากเขมรมาได้สำาเร็จในปี 1238 และภายหลังได้สถาปนากรุงสุโขทัยเป็นราชธานีทางตอนเหนือ หลังจากนั้น พ่อขุน
รามคำาแหง (1279 - 1298) ซึ่งเป็นพระโอรสของพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ได้รวบรวมอาณาจักรไทยให้เป็นปึกแผ่น มี
การผลิตเครื่องถ้วยชามและเครื่องปั้นดินเผา ที่เรียกว่า “เครื่องสังคโลก” และส่งขายยังต่างประเทศผ่านเรือสำาเภาจีน
ซากเรือสำาเภาโบราณยังคงพบได้ตามชายฝั่งของประเทศไทย กัมพูชา และเวียดนาม รายได้จากการค้าขายในสมัยสุโขทัย

ได้ทำาให้ราชอาณาจักรมีความรุ่งเรืองและได้ถูกยกให้เป็นมรดกโลกจากองค์การยูเนสโกซึ่งมีวัดวาอารามที่สวยงามใน
แบบศรีลังกาปรากฏอยู่มากมาย (ได้รับอิทธิพลทางศาสนาและสถาปัตยกรรมจากเกาะทางตอนใต้ของอินเดีย) รวมถึง
ศิลปะแบบศรีสัชนาลัยที่เป็นเมืองข้างเคียงซึ่งได้กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงในปัจจุบัน

หลังจากนั้นมาร่วมศตวรรษ ผู้ปกครองอาณาจักรสุโขทัยได้พุ่งความสนใจที่การทำานุบำารุงพระพุทธศาสนามากกว่าที่
จะขยายราชอาณาจักรทำาให้อาณาจักรสุโขทัยได้เสื่อมอำานาจลงและล่มสลายไปในปี 1583 เนื่องจากถูกยึดอำานาจ