Page 26 - ม้าก้านกล้วย
P. 26
วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ 32 โลกทัศน์ในรวมบทกวีนิพนธ์ ม้าก้านกล้วย...
ปีที่ 4 ฉบับที่ 2 ก.ค. - ธ.ค. 2551 กีรติกานต์ บุญฤทธิ์และคณะ
ในบท “เจ้าสาวใบตอง” (56-57) ไพวรินทร์แสดงให้เห็นวิถีชีวิต
ชนบทที่ดำรงอยู่อย่างสมถะพอเพียงและตระหนักในคุณค่าของธรรมชาติ โดยใช้
“เจ้าสาวใบตอง”เป็นสัญลักษณ์แทนธรรมชาติอันบริสุทธิ์งดงามและวัฒนธรรมที่
ดีงามในชนบท ที่ต้องแปรเปลี่ยนไปเนื่องจากการรุกล้ำด้วยความเจริญก้าวหน้าทาง
เทคโนโลยีสมัยใหม่ ซึ่งไพวรินทร์ใช้ “เจ้าสาวพลาสติก” แทนวิถีชีวิตแบบสังคมเมือง
ที่ห่างไกลจากธรรมชาติ ด้วยการยึดถือลัทธิบริโภคนิยมที่เน้นความสะดวกสบายใน
การดำเนินชีวิต ส่วนบทประพันธ์ “รอยร่ายรำของข้าวค่ำและผักแว่น” (46-47) กวี
ใช้ “ข้าวค่ำ”และ “ผักแว่น” เป็นสัญลักษณ์แทนทรัพย์สินอันเป็นผลผลิตจากแผ่นดิน
ที่สามารถแบ่งปันกันได้ด้วยความรัก ความเมตตาปรานี และความพอเพียงที่ยังคง
หลงเหลืออยู่ในวัฒนธรรมชนบท นอกจากนี้ในบท “ไหมแท้ที่แม่ทอ” (74-77) กวีใช้
การทอผ้าแต่ละขั้นตอนด้วยความละเอียดอ่อน เป็นสัญลักษณ์แทนการเลี้ยงดูลูกด้วย
จิตวิญญาณ ส่วน “ไหมแท้” ก็คือลูกที่สามารถสืบต่อตำนานคำสอนจากผู้เป็นแม่ เพื่อ
ถักทอ “ผ้าชีวิตผืนใหม่” อันหมายถึงคนรุ่นถัดไปให้สามารถคงความเป็น “ไท” จาก
ความชั่วร้ายทั้งปวง
เมื่อกล่าวถึงวิถีชีวิตในสังคมเมืองพบว่า กวีมักสื่อให้เห็นถึง
ความทันสมัยเจริญเติบโต ความสับสนวุ่นวาย และอันตรายที่มีอยู่รอบด้าน ดังเช่นใน
บท “ม้าก้านกล้วย 3” (34-36) กวีสื่อให้เห็นว่าการนำความรู้ทางวิทยาศาสตร์และ
เทคโนโลยีมามีส่วนร่วมในกระบวนการผลิต เป็นสาเหตุหนึ่งที่ส่งผลให้คนชนบทที่
ด้อยความรู้ ด้อยประสบการณ์ หรือที่กวีใช้สัญลักษณ์ว่า “ม้าเล็ก” ต้องประสบกับ
ความทุกข์อย่างแสนสาหัส เนื่องจากถูกตัดสิทธิและโอกาสในการทำงาน ต้องมา
ล้มตายพ่ายแพ้แก่ “ม้ายนต์” และ “ม้าใหญ่” อันหมายถึงเครื่องจักรกลสมัยใหม่
ข้อความในบท “นักฝันแห่งมีนาคม” (112-115) ที่ว่า “สัตว์กลยนต์เหล็กตะลอน
สัตว์เลือดเนื้อจร สุ่มเสี่ยงเคียงคอนกรีตคา” นั้นแสดงให้เห็นวิถีชีวิตในสังคมเมืองใน
ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย “สัตว์กลยนต์เหล็ก” แทนรถยนต์ที่วิ่งไปมา
บนท้องถนนยามค่ำคืน ส่วน “สัตว์เลือดเนื้อ” หมายถึงผู้คนที่เดินเท้าร่อนเร่ไปตาม
ท้องถนนในยามค่ำคืนอย่างไร้จุดหมาย
ไพวรินทร์ชี้ให้เห็นว่านอกจากธรรมชาติจะทำหน้าที่เกื้อกูลชีวิตมนุษย์
และปลูกฝังคุณธรรมแก่มนุษย์ ในบทประพันธ์ “อารมณ์กรุงเทพ” (92-99) กวียัง
แสดงบทบาทของธรรมชาติในการชำระล้างจิตใจมนุษย์ให้บริสุทธิ์ผ่องใส โดยใช้
แม่น้ำ “เจ้าพระยา” และ“พิรุณชาติ” เป็นสัญลักษณ์แทนการชำระล้างความสกปรก
